Mijn life changing event
Ik ben intussen al een tijdje bezig als coach. Ik leer mijn coachees kennen en zij mij ook. Ik vind het belangrijk om een vertrouwd gevoel te hebben in de gesprekken. Er zijn immers mensen die mij best wat persoonlijke dingen toevertrouwen. Niets wekt meer vertrouwen op dan het wederzijds te maken. Maar nood breekt wet. We hebben maar een uurtje de tijd per sessie en het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik daarvan de helft vul met mijn eigen verhaal.
Al zo lang ik mij herinner, droom ik ervan een boek te schrijven. Vroeger ging het over een kinderboek. Intussen veranderde dat idee. Ik schrijf al een paar jaar actief over mijn eigen leven via een blog. Op de een of andere manier is dat als een therapeutisch iets begonnen. Maar wat bleek nu? Mensen genoten mee van mijn schrijfsels. Vooral vrienden, familie, vage kennissen, volgden mee. Tot plots mijn leven op zijn kop stond en schrijven mijn enige houvast was. Mijn leven veranderde drastisch en dat kon ik niet alleen. Meer en meer mensen volgden mee op de voet.
In ons leven zijn er momenten die als bliksemflitsen door de lucht schieten. Hierdoor verandert alles in een oogwenk. Zo'n momenten vonden dus plaats in mijn leven. Ze veranderden niet alleen mijn pad, maar ook de lens waardoor ik naar het leven keek. Vandaag deel ik graag kort mijn verhaal. Niet alleen als iets persoonlijks, maar omdat het me aanzette tot de verschuivingen in mijn persoonlijke doelen. Het was het vonkje dat de vlam ontstak en mijn koers deed wijzigen. Mij heeft gebracht tot waar ik nu ben. Omdat ik het belangrijk vind dat jij weet wat mijn drijfveren zijn, wie ik ben en waarom ik doe wat ik graag doe.
In het voorjaar van 2021 kwam het geluk me tegemoet. Niet omdat ik een onverwachte erfenis kreeg. Niet omdat ik plots mijn verborgen talent voor breakdancen ontdekte. Neen, het waren andere moves die zich in mijn lichaam afspeelden. Ik was terug zwanger. Wij zouden een derde kindje verwelkomen in het najaar.
Vanaf het begin leek het alsof er een soort alarmbel op actief werd gezet. We hadden al snel het gevoel dat dit avontuur niet de rozengeur en maneschijn zou zijn die je verwacht bij een zwangerschap. Het begon met dat ondefinieerbare gevoel van "o-oh". We voelde al heel snel dat deze mooie celdeling een rebel in ons leven zou brengen. Mijn lichaam zei neen, maar het hartje klopte vol goede moed. Dus we hielden vast aan de hoop dat zijn of haar rebels kantje zich zou uiten in de levenslust van bij het prille begin. Na enkele weken kwam echter de plotwending die onze soap een dramatische wending gaf. Ik bleek een complicatie te hebben die wetenschappelijk gezien een no-go was voor de voortzetting van deze zwangerschap. Mijn innerlijke waarschuwingslampje flikkerde als een discotheek in de jaren 80.
Nu ja, als er iets is wat je moet weten over mijn moedergevoel, is het dat het niet vies is van een potje rebellie. De Beegees keelden het mee "ah, ah, ah, ah, staying alive!" Dus, met gevaar voor mijn eigen leven, besloot ik door te gaan. Echter na enkele weken, kwam Murphy op de proppen. Hij besloot Damocles zijn zwaard door mijn hart te jagen en mij te vertellen dat die kleine rebel inside toch ook niet vrij was van dit helse parcours. De kleine ieniemini werd ontdekt met een ietwat minder ieniemini hartafwijking. Niet langer voor mijn leven vechten, maar voor dat van ons 2. Lang verhaal kort - 2021 werd voor mij een jaar waarin mijn ziekenhuisbed meer beslapen werd dan mijn eigen bed. Ik werd een deeltje cultureel erfgoed binnen het UZ Gent, werd vaste klant in het OK en het randje van de afgrond werd een vertrouwde plek. Mijn laatste hersteloperatie dateert van maart dit jaar. Maar het feit dat ik dit in hoogsteigen persoon nu aan het neerpennen ben,...
Maar hier komt alweer de plottwist. Te midden van mijn ziekenhuisavontuur kreeg ik een helderder beeld van wat er echt toe doet. Het werd duidelijk dat ik maar één leven heb, en dat ik dat wil vullen met alles wat er echt toe doet. Mijn gezin werd het epicentrum van mijn universum. En zo kwam na veel wikken en wegen Billiez ter wereld. Niet dat derde kindje, maar het vierde kindje, nl. mijn carrière-switch.
Als je je nu afvraagt hoe dit alles eindigde, laat me je dan vertellen over de kracht van wilskracht. Want het eindigde niet. Het was geen sprookjesachtige reis, de dagen waren nooit donkerder, maar op 20 augustus 2021 werd ons gezin compleet. Onze ieniemini kwam eerder dan gepland, maar precies op tijd om dit hele avontuur de moeite waard te maken. Zo eindigde mijn tumultueuze reis met een nieuw begin, ingekleurd door de glimlach van die kleine rebel, die ons leerde dat het leven misschien niet altijd volgens plan verloopt, maar dat het de moeite waard is om geleefd te worden.
Of dat boek er ooit komt, dat zal de toekomst nog moeten uitwijzen. Maar wil je het hele verhaal in detail lezen dan kan dat via mijn persoonlijke pagina
Zin om jouw verhaal met mij te delen? Samen te kijken wat ik voor jou kan betekenen?
Kommentare